- Άντε... και γαμήσου!!!
- Ευχαριστώ...Ευχαριστώ...Ευχαριστώ...!!!
Θεϊκό το αίσθημα της ερωτικής στέρησης. Και γι' αυτό η μητέρα του έρωτα είναι η Πενία... .
Γνωρίζεις όμως τι είναι έρωτας;
Ο έρωτας είναι γνώση. Πως ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά. Είναι το μειδίαμα της σπατάλης ενός φρόνιμου Ασώτου. Πως η φύση ορίζει το αρσενικό να γίνεται ατελείωτη προσφορά, και θεία στέρηση για το θηλυκό. Και το θηλυκό να να κυνηγάει τις τύψεις του. Στον έρωτα όλα γίνονται για το θηλυκό. Η μάχη και η σφαγή του έρωτα έχει το νόημα να πεθάνει το θηλυκό, και να το αναστήσεις μέσα στα λαμπερά ερείπια των ημερών σου. Πάντα σου μελαγχολικός και ακατάδεχτος.
------------------
---------------
Ήτανε μια φορά μάτια μου και ένα καιρό που ο Δίας κουρασμένος (θεός βλέπεις και στον Όλυμπο κατεικών) πολλές δυσκολίες και βάσανα ζήτησε από την Ήρα να του κάνει έναν τραχανά να ζεσταθεί το κοκαλάκι του....---------------
Καλό κορίτσι η Ήρα πιστό και σεμνό αλλά και παιγνιδιάρικο.
- Διααάκο μου να σου φέρω κάτι; Ένα ποτήρι κρασί λίγο κασεράκι μέχρι να ετοιμάσω για φαγητό;
Κωλοπετσομένη!!! Και τα κρασιά του τα ήπιε ο Δίας και το τυράκι το κασέρι το έφαγε αλλά πήγε και στην κουζίνα... Ζέστα βλέπεις είχε πετάξει και η Ήρα την χλαμύδα από πάνω της - την χούφτωσε -
- Διααάκο μου σου το 'χω πει χίλιες φορές με ενοχλεί αυτό!!!
Αυτή να μην της κολλήσει ο τραχανάς και ο άλλος σβουριχτός πιασμένος από τα βυζιά της.
- Πουλάκι μου φέρτο γύρω να μην μας κολλήσει.
Ήπιανε τα κρασιά τους, του δώσανε να καταλάβει. Ήρεμοι πλέον του λέει η Ήρα:
- Καλός και παστρικός είσαι άνδρα μου και πουτσαρά μου, και κάθε φορά που τυλίγεις το κορμί μου με την κομμένη ανάσα σου αστράφτει και βροντάει ο Όλυμπος. Αλλά μου κάνεις πολλές μουρνταριές....
- Για πες, για πες!!! της λέει ο μουρντόγερος μειδιώντας.
- Να! του διαμαρτύρεται η Ήρα. Δεν είναι να απαντήσεις όμορφο θηλυκό στης γης και να μην παλαβώσεις. Λύσσα σε πιάνει. Και δεν ησυχάζεις, αν δεν της κόψεις το λωτό. Από τα σαράντα κύματα τις περνάς. Όσονά λιγοθυμήσουν. Θα σου μείνει στα χέρια καμιά μέρα καμιά.
- Μη μου πεις πως ξέρεις και ονόματα;
- Απλώς ονόματα! Από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Πρώτη εκείνη η μεθυσμένη Σεμέλη. Άλλοτε να λειώνεις το σταφύλι της να το πίνεις κρασί, άλλοτε να φοράς τις προβιές του τίγρη να την ξεσκίζεις ελαφάκι κάτω στο Κιθαιρώνα.
Έπειτα η απαλή Λυτώ. Μωρέ τι είναι τούτη. Πρωτού λύσεις τη ζώνη της, τρέμει και σπαρταράει σα μισοσκοτωμένο πουλί.
Να 'πω για εκείνη τη δαμάλα την Ευρώπη με τα τορνευτά καπούλια; Άχρηστε θα πάρεις στο λαιμό σου τους θνητούς, σαν θα τους μάθεις τις κτηνοβασίες. Και για τη Λήδα, που χάνεται να της λες παραμύθια; Και δε χορταίνεις, κάτω στα νερά και στα καλάμια του Ευρώτα, να τυλίγεσαι στους μυρούς της με το λαιμό του Κύκνου.
Να σου πω ακόμη για την Αλκμήνη; Εκείνη τη δαγκανιάρα με το αγορίστικο σώμα.
Ή για την αρκουδίτσα την Καλλιστώ; Που μουγκρίζει και τα βογγητά της αντιλαλούν σε όλα τα βουνά της Αρκαδίας.
Και για την Ολυμπία την ζαρκαδόκορμη; Ώρες και ώρες γλυστράς και πλέεις μέσα της.
Για τη Δανάη; Να σου γελάει και να σου κοκκινίζει από ντροπή νύχτες και νύχτες. Κι ο πατέρας της, το κοθώνι, τη λογάριαζε κόρη στη κάμαρή της.
Ή για την αχόρταγη τη λυσσάρα Ιώ;
Θέλεις κι άλλες;
- Σώπα να σε χαρώ!!! της λέει ο Δίας και της έκλεισε τρυφερά το στόμα.
- Γιατί τα κάνεις; Γιατί σε ξελογιάζουν οι δαιμονισμένες; Δε σου φτάνω εγώ;
- Στάσου, λουκουμάκι μου. Μου φτάνεις, αλλά δεν μου περισσεύεις!!!
Η Ήρα προχώρησε του χούφτωσε τα αχαμνά του και φουρκισμένη είπε.
- Θα στα ξεριζώσω ρε αυνάνα!!!
Ο Δίας σοβάρεψε.
- Σταμάτα, ζουμπούλι και λεβάντα μου, και μη μου παραπονιέσαι.
- Πώς να μη παραπονεθώ!!!Μήπως θα 'θελες να σου κάνω τα ίδια;
- Όχι. Ούτε το θέλω να μου κάνεις τα ίδια, ούτε σου πρέπει, κι ούτε το μπορείς.
- Και γιατί εσύ να μπορείς κι εγώ όχι; Η Ήρα είμαι τέλος πάντων. Δεν είμαι η Τσιντικίδου!!! Η Ήρα η θεά. Που πάλεψα την Αφροδίτη στη χάρη και στη φλόγα, και θα τη νικούσα, αν δεν ήτανε ο διαγωνισμός σικέ.
- Όχι, σου λέω. Δεν σου πρέπει.
- Μη με φουρκίζεις άλλο. Γιατί θα σε πληρώσω με το ίδιο χρυσάφι.
- Δε σου πρέπει. Κι άκου που ξέρω. Αν καμιά φορά σε απατώ, το κάνω για να παίρνω το δικό μου.
- Ποιο δικό σου;
- Να!!! Το κάνω για να Ισορροπώ τα πράγματα, και να κρατώ τη τάξη. Άστο που και πάλι εγώ είμαι αποκάτου.
- Μα τι λες τώρα; Βάλθηκες να με τρελάνεις;
- Όχι. Το πράγμα είναι απλό της λέει ο Δίας. Κάθε φορά που σμίγουμε, η συμμετοχή μας στο ερωτικό αγαθό είναι άνιση. Γιατί εσύ παίρνεις το πολύ, κι εγώ το λίγο. έτσι τα 'χει κανονισμένα η φύση.
Η Ήρα κοίταξε το Δία ξαφνιασμένη. Ύστερα γέλασε ειρωνικά και του είπε:
- Έτσι λοιπόν , προσπαθείς, τώρα να κατοχυρώσεις και νομικά τις πομπές σου. Όχι, λοιπόν άντρα μου. Κάθε φορά που αγαπιόμαστε, χαιρόμαστε μισή - μισή τη χαρά της ηδονής.
- Λάθος. Εσύ το πολύ, και εγώ το λίγο. Και ηρέμησε.
Η Ήρα βουρλίστηκε.
- Μη με τρελαίνεις , θείο τραγί. Που θα μου το παίξεις τώρα και θύμα!
Πιαστήκανε και μαλώνανε. Και δεν έβρισκαν άκρη. Ξαφνικά ο Δίας γέλασε και έγνεψε στην Ήρα να ηρεμήσει.
- Θα σου δείξω πως το δίκιο είναι με μένα, της είπε. Φώναξε ένα τρίτο να μας λύσει τη διαφορά.
- Άλλο και τούτο! του κάνει η Ήρα. Και πια μουρλή γυναίκα θα βρεθεί να υπογράψει τις μουρνταριές σου; Και ποιος χαΐνης άντρας δεν θα έλεγε ναι στις απιστίες σου; Σε τέτοια δίκη δεν υπάρχει δικαστής.
Όλες οι γυναίκες είναι με το μέρος μου.
Όλοι οι άντρες θα 'ναι με το μέρος σου.
- Άκου πουλάκι μου, της λέει τρυφερά ο Δίας. Ο θεϊκός σου σύντροφος που όλα τα γνωρίζει, θα δώσει τη λύση. Θα κράξουμε έναν, που τα 'χει γνωρίσει και τα δύο. Τον Τειρεσία λέω.
- Τον Τειρεσία;
- Ναι. Τον Τειρεσία με τα μαστάρια. Και της είπε την ιστορία του Τειρεσία.
- Ο Τειρασίας, που λες, είναι ο μόνος που αγκάλιασε σαν άντρας, και μαζί αγκαλιάστηκε σα γυναίκα.
Έλυνε τον "προύχοντα πόδα", που λένε και οι ποιητές, και αγκάλιαζε και θέριζε κατά την όρεξή του. (μεγάλος σφαγέας!!!)
Μια μέρα καθώς περπατούσε στο λειβάδι, βλέπει δυο φίδια ζευγαρωμένα. Θέλεις από ξάφνιασμα, θέλεις από φόβο, χτυπά με το ραβδί του και τα χωρίζει. Διατάραξε μια ιερή στιγμή της φύσης.
Επειδή λοιπόν διατάραξε μια ιερή στιγμή της φύσης, η φύση τον τιμωρεί. Αστραπιαία αλλάζει φύλλο. Γίνεται γυναίκα. Εφτά χρόνους έζησε στη Κρήτη σα μια διαβόητη πόρνη.
Απάνου στους εφτά χρόνους ξανασυναντά στην εξοχή τα φίδια ζευγαρωμένα. Θέλεις από ξάφνιασμα, θέλεις από φόβο, τα ξαναχτυπά με το ραβδί του και τα χωρίζει. Επειδή διατάραξε μια ιερή στιγμή της φύσης, η φύση τον τιμωρεί. Αστραπιαία αλλάζει φύλλο. Ξαναγίνεται άντρας.
Αυτόνε να καλέσουμε, να μας λύσει τη διαφορά.
Η Ήρα συμφωνεί.
- Φώναξέ τονε!!!
Έρχεται ο Τειρεσίας. Στέκεται δειλά μπροστά στους Παντοδύναμους.
- Πες μας, Τειρεσία! του λέει ο Δίας. Άντρας και γυναίκα εσύ, γνώρισες την ηδονή, και κατέχεις γνώση διπλή. Στη διάρκεια της ερωτικής σμίξης ποιος χαίρεται περισσότερο, η γυναίκα ή ο άντρας;
Ο Τειρεσίας ζάρωσε, χαμήλωσε τα μάτια και στράφηκε προς την Ήρα.
- Να ειπώ;
- Να ειπείς! Αλλά την αλήθεια!
- Να μη με τιμωρήσετε!
- Όχι του λέει η Ήρα. Φτάνει να ειπείς την Αλήθεια!
Ο Τειρεσίας εθάρεψε. Μίλησε.
- Μου ζητάτε κρίση για τη σωστή ερωτική σμίξη ή για το λάθος;
- Και ποια είναι η λάθος;
- Η λάθος είναι από τις απωθήσεις, τα τραύματα, τις νευρώσεις, την άγνοια. Από το φόβο, την απαγόρεψη, την ευνουχιστική ηθική. Και χίλια άλλα στραβοπατήματα, που θα μάθουνε στους ανθρώπους ανόητοι νομοθέτες και αρρωστημένοι οδηγητές. Και που μια μέρα γιάνά θεραπέψει όλες ετούτες τις πανούκλες ο άνθρωπος, θα σκαρώσει πολλές επιστήμες υποστύλωσης. Ψυχολογία, ψυχιατρική, ψυχανάληση, νευρολογία, ψυχοσωματική, σεξολογία, ανδρολογία, γεροντολογία, κ.α.
- Πες μας τώρα και για τη σωστή.
- » Το πρώτο, λοιπόν, είναι πως, όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη, την έχει ο άντρας. Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε τούτο να μείνει στον Αστικό Κώδικα.
» Στου θηλυκού το ερωτικό ξεχείλισμα και την αχόρταγη δοχή ο άντρας ανταποκρίνεται με φαντασία και ποίηση. Ευκινησία, ευελιξία και μεταμόρφωση. Με ανανεωτικούς αιφνιδιασμούς. Επώδυνη εγκράτεια και βασανιστική ετοιμασία. Γύμναση και προπόνηση μυρίζοντας τους θάμνους, μελετώντας τα άστρα, ακούγοντας τους ήχους του ανέμου και των νερών. Παιχνιδίσματα με τις φωτιές και σάλτους στην άκρη των βράχων.
Και κείνη την αλλόφρονη αίσθηση της τελευταίας φοράς. Οι κλειδωμένες λέξεις, όλες και με την πρέπουσα μουσική να βγαίνουν περίπατο στο περιβόλι, για να εξαγνίζουν τη γλώσσα τιμωρώντας τη χυδαιότητα της ψυχής.
Και ζήλια όσο η κόλαση. Ελεγχόμενη όμως.
Πορεία στο τούνελ με εμμονή και αντοχή.
Και κυρίως αυτό: ο αστερισμός της διάρκειας πάντα να μεσουρανεί. Πως αγωνίζεται ώρες ο ναυαγός να ξεφύγει τα σαγόνια της θάλασσας.
» Κι όταν το θηλυκό ξεδιπλωθεί σημαία στα τείχη, που τη μαστιγώνει ο άνεμος να την ξεσκίσει, κι όταν το θηλυκό σέρνει και βαρεί φουρτουνιασμένη θάλασσα ταράζοντας τα φύκια στο βυθό και χτυπώντας λυσσασμένα με αρμύρα τα κοτρόνια της ακτής, τότε να ξεβράζεται ο ναυαγός στην άμμο. Ζωντανός ακόμη. Να σέρνεται ως τη Σπηλιά, να σκεπάζεται με ξερά φύλλα για να κοιμηθεί εφτά μέρες και εφτά νύχτες.
Ακούγοντας ο Δίας τον έκοψε.
- Σταμάτα Τειρεσία!!! Σε Θεούς ομιλείς.
- Σταματώ. Το ερωτικό σφίξιμο το σωστό του άντρα και της γυναίκας είναι η άγρια μάχη που κάνουν τα στρατέματα της φύσης. Είναι με το όνειρο να διασπάσεις τα όρια και τους νόμους της φύσης, είναι η κυριαρχία μιας ορατής βοής απάνου στις τάξεις του θανάτου.
- Πες μας τώρα για την μετοχή των φύλλων στον καρπό της ηδονής.
Εκεί ο Τειρεσίας εδίκασε.
- Από τα δέκα μερίσματα του καρπού της ηδονής για τη γυναίκα προορίστηκαν τα εννέα, και για τον άντρα το ένα «Δεκα μοιρων ουσων εννεα τερπεσθαι την γυναικα, οιην δε τον άνδρα»
"Αμήν"
(Γράφτηκε ως απάντηση σε μία φίλη που δεν είπαμε αυτά που σκεφτήκαμε... Γυρίσαμε την πλάτη μας στους ιερούς κανόνες της φύσης... Λειτουργόντας και υποταγμένοι μέσα στους κανόνες της ευνουχισμένης ηθικής που μας έχουν επιβάλει...)
