<<Παραμύθια>>

Πάρε κόσμε!!!!

Παροχές.... Παροχές!!! Παροχές!!!

Αϊ, θα σας πω λοιπόν ένα Παραμύθι, να ξεκουραστείτε.

Μια φορά κι ένα καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτήνανε αρκετά, αποφασίσανε να ταχτοποιήσουν τη ζωή τους. Μαζέψανε λοιπόν τους φτωχούς στην πλατέα και τους είπανε: "Ψηλά τα χέρια!!! Θέλουμε το καλό σας. Δεν θα σας πάρουμε τα φτυάρια, τους γκασμάδες, τα σκεπάρνια, το σκόρδο και το κρεμμύδι από τον ντροβά σας, ούτε τις απάτωτες καλύβες σας που όταν βρέχει γεμίζουν νερά.

Είσαστε λέφτεροι !!!

Λέφτεροι να ζείτε κατά το κέφι σας, να κερδίζετε, να μεθάτε, να χορεύετε, να γεννοβολάτε, να 'χετε το 4 x 4, το εξοχικό σας, το σπίτι σας, τα χωραφάκια σας. Εμείς θα σας μαθαίνουμε... τις αλήθειες.

Κι όποιος από σας γουστάρει, θα μπορεί να δοξάζεται, να πολιτεύεται (αν μπορέσει ποτέ), να κάνει ό,τι θέλει ...

Εσείς θα είστε

Ο Κυρίαρχος λαός ...

Εμείς μονάχα θα σας κυβερνάμε. Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας - με ένα λόγο για τη λεφτεριά σας.

Εσείς θα δουλεύετε, όπως θέλετε και όταν θέλετε. Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, και εσείς θα μας δίνετε το κόπο σας.

Και για να μην νομίζετε πως σας αδικούμε, θα πλερώνουμε και εμείς το ίδιο δόσιμο φόρους στο κράτος... δηλ. στον εαυτό μας. Και εσείς και εμείς θα 'χουμε πάνω από τα κεφάλια μας τον ίδιο θεό, που θα προστάξει εσάς να δουλεύετε και να μην τρώτε (γενιά των 700€) και εμάς να καθόμαστε και να τρώμε. Θα 'χουμε και τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε και εσείς θα τους ψηφίζετε με τους βουλευτάδες και θα τους εφαρμόζετε.

Και να μην πλακώσουν και έρθουν άλλοι να σας πάρουν τα σπίτια σας, τις γυναίκες σας, τα παιδιά σας θα σας οπλίζουμε, θα σας γυμνάζουμε για να μπορείτε να προστατεύεται τον εαυτό σας και εμάς, δηλ. την Πατρίδα ...

Να σκοτώνεστε εσείς και να ζούμε εμείς...

Έτσι λοιπόν ο λαός λέφτερα δούλευε, λέφτερα σκεφτότανε και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες.

Και οι Σωτήρες του ξαπλωμένοι ανάσκελα - πλουτίζανε περισσότερο - στις παραλίες το καλοκαίρι και στα ζεστά παλατάκια τους το χειμώνα.

Και αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τον κλέβουνε: δεν μπορούσε πια να ζήσει μήτε να σκεφτεί χωρίς <<Σωτήρες>>.

Γελάτε... και με το δίκιο σας... ένα παραμύθι είναι και τίποτε άλλο...

"Αμήν"