Φώτο: Eftychia Vlachou)
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, στο πιο μικρό στενό της Αθήνας, στην οδό Χάμιλτον, λειτουργεί το πρώτο τεϊοποτείο στην Ελλάδα. Οι Στροφές.
«Το μαγαζί άνοιξε το ’83 και από τότε είναι έτσι όπως το βλέπεις.
Ήμουν ο πρώτος που άνοιξε τέτοιο μαγαζί στην Ελλάδα, ο πρώτος που έβαλε κλασική μουσική μέσα και μετά ήρθαν οι άλλοι. Έρχονται φοιτητές από την ΑΣΟΕ που είναι και δίπλα, αλλά και από άλλες σχολές.
Οι τιμές ξεκινάνε από 2 – 3,50 ευρώ. Ο ελληνικός καφές στον μπρίκι έχει ας πούμε 2 ευρώ ο μονός και 3 ο διπλός.H ποικιλία έχει τέσσερα ευρώ και είναι τεράστια. Συνοδεύεται από κρουασάν με σοκολάτα, κουλουράκι, κύβους ζάχαρης. Τα επιτραπέζια είναι δωρεάν. Είναι προσεγμένες οι τιμές, αλλά κοίταξε να δεις, είναι ένας χαρακτηρισμένος χώρος και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλοιωθεί η ποιότητα. Γι αυτό και υπάρχει στο στενό τόσα χρόνια. Δεν υπάρχει εφημερίδα, δεν υπάρχει περιοδικό, δεν υπάρχει κανάλι που να μην το έχει καλύψει τόσα χρόνια. Σχολή. Από ‘δω ξεκίνησαν οι μουσικές σκηνές. Όταν έκανε ο Θανάσης ο Καστανιώτης το καφέ – βιβλιοπωλείο, πήγε και είπε ούτε λίγο, ούτε πολύ, ότι ξέρεις πρωτοτυπήσαμε, είμαστε πρωτοπόροι και γυρνάει ο Γιώργος ο Βότσης της Ελευθεροτυπίας και του λέει «Άστα ρε Καστανιώτη, μετράς τη σκόνη του Νίκου.», εγώ το είχα ήδη δέκα χρόνια το μαγαζί τότε. Απλά το ‘χα κάνει για πάρτη μου.
Και κάτι άλλο. Επειδή υπάρχει η ρήση ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο και κάτι άλλες τέτοιες μαλακίες που λένε στην αγορά, εδώ μέσα μόνο εγώ έχω δίκιο. Εγώ ρυθμίζω τις καταστάσεις και τον τρόπο λειτουργίας του χώρου, κι όχι αγορά. Αυτό το καραγκιοζιλίκι ας πούμε, να δώσω 1,50 ευρώ τον καφέ με δώρο το νερό και να γίνεται εδώ μέσα παιδική χαρά, δεν το κάνω. Καλύτερα να πάω να φυλάξω γίδια. Δεν κάνω πλάκα. Θα πάω να γίνω τσοπάνης, να γυρίσω στις ρίζες του παππού μου. Προτιμότερο.
Άπειροι έχουν περάσει από 'δω. Ρώμας, Νινιός, Δεσποτίδης. Ο Δεσποτίδης έρχονταν εδώ κι έπαιρνε κασέτες από ‘μένα για να τις ενσωματώσει στο θέατρο. Είχα παραδοσιακά, μπαρόκ αναγεννησιακά του 17ου αιώνα και τα ‘παιρνε και τα χρησιμοποιούσε στο θέατρο. Μίμης Ανδρουλάκης, Σώτη Τριανταφύλλου, Θηβαίος, Βασιλάτος, Πάνος Καλατζόπουλος, Ευανθία Ρεμπούτσικα, ο Καμπουράκης, η Έλντα η Πανοπούλου, ο Φώτης ο Κονδύλης. Απ’ όλους αυτούς άντε να ‘ρχεται ακόμα ο Καμπουράκης. Αλλά έχει μπλέξει κι αυτός εκεί με τα τηλεοπτικά του τώρα και δεν έχει και χρόνο. Είχαμε καλές σχέσεις.
Ήρθε κάποια τύπισσα, εντός εισαγωγικών κυρία, βαμμένη λες και θα πήγαινε στα μπουζούκια και ήθελε να πιει τσάι, αλλά ήταν τόσο χωριάτισσα, που βγάζει αυτό που βάζουμε μες την τσαγιέρα και λέει «Σας έπεσε ένα κουταλάκι μέσα.». Κάποια είπε, διακόσια είδη τσαγιού προσφέρει το μαγαζί, και λέει εγώ θέλω ευρωπαϊκό, λέω ποιο είναι το ευρωπαϊκό, το Lipton μου λέει.
Δε θα πω επώνυμο. Γνωστός τηλεοπτικός τύπος έρχεται εδώ πέρα, και τρώει ποικιλία λουκάνικων με τσάι. Ε, τέτοια λιγούρια δεν έχω ξαναδεί. Και τον πέταξα έξω με τις κλωτσιές. Γιατί πήγαινε κι έλεγε παπαριές. Επειδή τον δείχνει η τηλεόραση και είναι επώνυμος ήθελε όλος ο κόσμος ν’ ασχολείται μ’ αυτόν. Ε και κάποια στιγμή γύρισε και είπε, «Ξέρετε ποιος είμαι ΄γω;». Του λέω λοιπόν «Άκουσε να σου πω, πρώτον στην θέση που κάθεσαι, καθότανε η Αλίκη η Νορ. Η γυναίκα του Πωλ Νορ, μαζί με τον Νταλιάνη και τη γραμματέα της UNESCO και δεύτερον, ο υποφαινόμενος, όταν εσύ δεν ήξερες πώς είναι η τηλεοπτική κάμερα, έπαιζα σε σίριαλ στην τηλεόραση και υπήρχε μία εταιρία παραγωγής, της Ράλλη, στη Σόλωνος.» Και είχε και μια δίπλα του που λέει έχετε Gordon’s Space, δεν ξέρω κι εγώ τι ήθελε και της λέω όχι. Μου λέει «Πηγαίνετε στο περίπτερο να μου πάρετε.», τα παίρνω στο κρανίο τους λέω «Σηκωθείτε απάνω, έξω γαμώ την Παναγία σας!». Τους πέταξα έξω.
Η σχέση μου με τους πελάτες είναι σχέση ζωής. Έρχονται πολλοί. Με θυμούνται. Είναι αυτό που λέω πολλά χρόνια, είναι μία ασθένεια που κυκλοφόρησε στην Αθήνα, η στροφήτιδα. Όποιος έρχονταν εδώ, ξαναρχότανε. Χθες ήρθε μια κυρία που έχει τελειώσει το πολιτικό της Παντείου. Μου λέει, «Ξέρετε ερχόμουν φοιτήτρια εκεί, έχετε αλλάξει.», πριν από 25 χρόνια τώρα και σήμερα έρχονται τα παιδιά τους.
Δεν υπάρχει πελατεία εδώ, υπάρχουν φίλοι. Δεν τους βλέπω εγώ σα δραχμή να τους χάψω. Να λέω μπήκε μέσα το δεκάρικο. Θέλω να έρθει ο άλλος να περάσει καλά, θα πληρώσει, αλλά αυτά που θα πληρώσει θ’ ανταποκρίνονται στην ποιότητα και μετά να ξανάρθει.
Έχω μια ρακί εδώ. Ρακί, όχι πετρέλαιο. Έρχονται εδώ, πίνουν τον αγλέορα και το επόμενο πρωί ξυπνάνε αλφάδι. Όχι όπως άλλοι που ‘καίνε το μέλι στο μπρίκι για το ρακόμελο. Με ένα και βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα! Εκεί είναι η διαφορά με αυτό που φέρνω εγώ. Εγώ θ’ αποφασίσω, όπως αποφάσισα για τον εαυτό μου, αν θα κλείσει το μαγαζί ή αν θα συνεχίσω. Ούτε η κρίση υπάρχει, ούτε τίποτα. Αν βρω αυτόν που πρέπει και το αγαπήσει, θα το συνεχίσει. Το μαγαζί αυτό είναι πνευματικό μου παιδί.».
Φοιτητικό Καφενείο - Τεϊοποτείο Στροφές,
Χάμιλτον 7, Βικτώρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου