Χριστούγεννα...
Χαλάρωση ... και πολλές σκέψεις...
Και ξαφνικά μου 'ρχεται στο μυαλό η ερώτηση της Μαργαρίτας προς τον Φάουστ κάνοντας περίπατο στο κήπο την Μάρθας της ρουφιάνας....
"Πιστεύεις στο Θεό;"
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο Θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο Θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ....
Εάν είμαι άνθρωπος, κατά την έννοια ότι έχω συνείδηση των ορίων μου και επίγνωση του πόσο βαθύ είναι το πρόβλημα του όντος, δεν είναι δυνατό να δώσω άλλη απόκριση στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
Όταν απαντήσω στην ερώτηση, Ναι! πιστεύω στο θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μικρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. Και αυτόματα η επιστήμη θα με πετάξει έξω από τα όρια της με την παρατήρηση: Διότι λες ανοησίες.
Όταν στη ερώτηση απαντήσω: Όχι! δεν πιστεύω στο Θεό, γίνομαι αυτοστιγμεί μικρός. Γιατί δέχομαι στενόκαρδα και στενόμυαλα, κάτι που δεν το ξέρω, σαν αληθινό. Καταντώ δογματικός. και η επιστήμη θα με πετάξει έξω αυτόματα από τα όριά της με την παρατήρηση: διότι λες ανοησίες.
Τι απομένει να απαντήσω; Αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα και το νεύμα του Γκαίτε, ότι σου μένει και ότι σου δίνεται είναι εκείνο το σημείο, το άπειρα ελάχιστο ανάμεσα στο όχι και στο ναι, να το ευρύνεις, να το πλατύνεις, να το βαθύνεις, να το εκτείνεις. Να το μεταχειριστείς μ' ένα τέτοιο τρόπο απόπειρας και δοκιμασίας, και βασανισμού, και αγωνίας, ώστε από το απειροελάχιστο σημείο να δημιουργήσεις διάσταση, και διάρκεια, χώρο και χρόνο.
Να πλάσεις, δηλαδή, από το ανάμεσα στο ναι και στο όχι ζωή, αλήθεια, και ύπαρξη.
Τελικά η απάντηση του Φάουστ θα είχε να πεί:
Όποιος πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό Θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο Θεό, έχει μέσα του ζωντανό το νόμο της φύσης.
Απλά και στα μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου...
"Αμήν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου