Δύσκολος τούτος ο δρόμος...
Γλιστερός τούτος ο ανήφορος...
Γλυκό το χαμόγελο της νίκης...
Λέξεις που γράφτηκαν πριν από 25 χρόνια στην αρχή στα τετράδια "ελεύθερης έκφρασης". Τότε που γύρισα την πλάτη στους πλείστους στη μέριμνα της λήθης και αναδύθηκα προσπαθώντας να γνωρίσω την αλήθεια. (α στερητικό + λήθη)
"Το ζώο ζει, ο άνθρωπος υπάρχει"
Ψάχνοντας την αλήθεια της ύπαρξης και ζώντας για αυτή παρατήρησα πολλά κυλιόμενα φέρετρα στους δρόμους της Αθήνας. Ζώντας τούτη τη κατάσταση σε δέρνει μια Ιερή Τρέλα, βασανίζεσαι, αγωνιάς, υποφέρεις, ζεις έξω από την πρόοδο την ευδοκίμηση όπως την εννοεί ο πολύς κόσμος, χαλιναγείς το μυαλό που τρέχει με καθημερινά "ματιάσματα", τρελαίνεσαι!!!
Πηγαίνοντας ενάντια στο ποτάμι της λήθης οι πιθανότητες να πνιγώ ήταν 95% και 5% να φτάσω στην πηγή να πιω το καθαρό νερό της αλήθειας.
Τώρα την βλέπω την πηγή...
Δυο πράγματα με απασχόλησαν έντονα:
Ο έρωτας και ο θάνατος.
Έξω από τον έρωτα και τον θάνατο δεν υπάρχει τίποτα άλλο.
Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δυο μισά και αδελφικά συστατικά του. Ο έρωτας και ο θάνατος είναι συμπληρώματα και οι δύο όψεις του ίδιου προσώπου.
Τον έρωτα τον βίωσα και τον βιώνω τον θάνατο όχι.
(Για τον έρωτα σε παραπέμπω στην "Ωδή στον έρωτα" που έγραψα.)
Η ζωή μας είναι σωστή πορεία προς το τέλος της, κατά την έννοια ότι είναι συνεχής απόσβεση του εγωισμού μας.
Μονάχα όποιος ενίκησε τον εγωισμό του δεν φοβάται τον θάνατο. Ο φόβος του θανάτου στον άνθρωπο είναι η σκεπασμένη όψη του εγωισμού του.
Ο εγωισμός των ανθρώπων κρατά όλη τη ζωή το εγώ τους αποκομμένο από τη διαλεκτική σμίξη με την Ιερή Φύση.
Όπως το ψάρι το πέταξες στη στεριά, αποκομμένο από τη θάλασσα, σπαρταράει. Έτσι και ο άνθρωπος που δεν απόσβεσε τον εγωισμό του, αποκομμένος από την Ιερή Φύση, μπροστά στο θάνατο σπαρταράει. Και πεθαίνει αισχρός και ατιμασμένος.
Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις"Δημώδες"
Μόλις ειν' έτσι δυνατός ο έρωτας κι ο Χάρος"Σολομός"
Άδης και Διόνυσος εν' και ωυτό"Ηράκλειτος"
"Αμήν"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου