Σάββατο μεσημέρι…
Καθώς στρατοπεδεύει ο Χειμώνας και φυσούν οι άνεμοι τι με σπρώχνει εμένα, «ένα κλεμμένο πουλί» των βουνών, να φωλιάζω με τους δικούς μου ανθρώπους και μέσα από το κρασί κοιτάζοντας απέναντι το σπασμένο είδωλο στον καθρέφτη προσπαθώ να το δω ολόκληρο.
Καθρέφτη καθρεφτάκο μου, ξέρεις κανένα παραμύθι καλύτερο από το δικό μου;
Ματιάζομαι…
Βάζω μολότοφ στις λέξεις όταν προσεύχομαι, όταν τραγουδώ κι όταν μου ψιθυρίζει ένας φίλος τον καημό του..
Γι αυτό όταν καμιά φορά τα βράδια λυγίζω δεν αφήνω τα γόνατά μου να αγγίξουν το πεζοδρόμιο, θυμάμαι ότι άπατρις είμαι, όχι απόλεμος, οι γιοι μου με τις ασπίδες τους θα με καλύψουν απ’ τις φάλαγγες με τις βιτρίνες θα με τραβήξουν, είναι δική μου υπόθεση η πτώση και η τέφρα μου, όχι των περαστικών.
Μη με δει η μάνα μου γονυπετή ούτε η πρώτη μου αγάπη, μόνο τα παιδιά μου να με δουν, να πάρουν δύναμη από το θέαμα, σαν σπαθιά λεβάντας να θυμούνται την κοψιά μου, σαν φρέσκο ψωμί από το φούρνο το πρωί τα χέρια μου,
κρατήσου, το μετέωρο λύγισμα είναι σαν να πετάς…
Αμήν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου